Het doet geen zeer....

januari 09, 2018

Al maanden had mijn dochter een bultje aan de onderkant van haar voet. Het bultje werd iets groter en nadat oma het ook eens had bestudeerd gingen we toch denken aan een wratje. Het zat precies op de rand van haar hiel dus toen de sandalen afgelopen zomer uit de kast werden gehaald viel dat vies tegen. “Het bultje doet zeer als ik die schoenen aan doe, mama.” Dat werd dus een bezoek aan de huisarts. De conclusie was al snel getrokken en we mochten een afspraak maken bij het rattenspreekuur. “Het Wrattenspreekuur” zei ik nog met een knipoog tegen haar voordat de assistente in de agenda dook. Het kon volgende week maar de huisarts was er dan niet, dus zou een andere dokter de wrat aanstippen. “Ach,”dacht ik, “dat is goed, een wrat aanstippen, dat is toch zo gebeurd?”

Het is niet zo’n pieper, die middelste van mij. Dus vol goede moed stapten we de wachtkamer binnen. Dochterlief probeerde nog wat te kleuren met potloden zonder punt op het te kleine tafeltje en nog kleinere stoeltje toen haar naam al genoemd werd. Of iets dat op haar naam leek.

Vertrouwen

In de opening van de behandelkamer stond de dokter. Of als ik de woorden van mijn dochter mag herhalen, stond daar een héle grote wattenstaaf met een dokter. Een ijzig wolkje steeg boven zijn hoofd van de staaf af. “Doe je schoen en je sok maar uit.” Gehoorzaam als ze is, was haar voetje snel bloot. En nog voordat ik erg in had kwam de grote witte wat al onze kant op. Al mijn moederlijke gevoel riep “Nee!” en zonder aarzelen kwam dat er ook uit. “Zou u mijn dochter eerst even willen vertellen wat er gaat gebeuren en wat u gaat doen?” We mochten het doen met “Ik ga deze wat op de wrat duwen en dan is het al klaar. Het gaat geen zeer doen hoor.” Dat laatste zinnetje, “Het gaat geen zeer doen hoor”, dat zinde me niet. Want ik wist dat het wel zeer zou gaan doen. Dus vertelde ik dat ook. “Schat, het gaat zeer doen. Ik ben bij je.”

Erkenning

Tranen, schreeuwen en tieren. Het deed zeer. Het deed verschrikkelijk veel zeer. Ze was zo boos! Wat nog alles nog erger maakte, de wrat was er niet mee weg. “Ik ga nooit meer naar die wrattendokter!” Van de eigen huisarts mochten we gelukkig door naar een specialist. Twee keer opnieuw moest de voet behandeld worden. Maar toen door een arts die vertelde wat er ging gebeuren, die haar erkenning gaf aan de angst die ze had, die haar prees om haar moed, haar duidelijkheid gaf en reële verwachtingen schiep.

Eerlijk en voorspelbaar

Aan ouders in de praktijk van Prikkelkids vertel ik vaak dat het benoemen en erkennen van emoties heel belangrijk is. Dat je je kind vertelt dat je ziet dat zij angst heeft of boos is. Dat je zegt dat je weet dat hij iets lastig of eng vindt. Dat kan een bezoek aan de dokter zijn of de eerste keer door het zeil bij zwemles. Of je groep 8-er die vreselijk op ziet tegen de open dag van de middelbare school. Ik leg ook altijd de waarde uit van voorspelbaarheid. Dat je je kind eerlijk en reëel vertelt wat er gaat gebeuren. Ook als je dat zelf niet precies weet. Dat je je kind niet met uitspraken die niet waar zijn kalm probeert te houden. Je wilt je kind beschermen tegen pijn en verdriet. Je wilt ze geruststellen dat het allemaal wel meevalt. Maar weet je, sommige dingen doen pijn en sommige dingen vallen niet mee, maar ik ben bij je. Dat is waar het om gaat. Dat houdt haar rustig. Dat jouw kind weet dat jij er bent.

Eventjes….