Schakelen deel 1
Net nu ik denk, ja, het loopt eigenlijk best lekker zo in de vakantie, begint het moment er alweer aan te komen dat we moeten gaan schakelen. Van de tweede gaan we straks weer naar de vierde versnelling en op een paar dagen in de week zit ik redelijk vaak in vijf. En weet je wat het is, laat schakelen binnen ons gezin nou net niet het sterkste punt zijn. In mijn vorige blog vertelde ik over de eerste week van de schoolvakantie. Dat die bij ons niet altijd over rozen ging. Inmiddels gaat door een andere aanpak en goede voorbereiding stukken beter maar er blijven van die momenten…..
Schuldgevoel
Deze week nog. De oudste had een succesvol logeerpartijtje gehad bij zijn beste vriendje en de twee kwamen net na de middag stralend hier aan om ‘bij ons’ te spelen. Ik gooide roet in het eten door te zeggen dat er niet boven gespeeld kon worden omdat kleine zus net in bed lag. En daar was het moment van schakelen. Niet dus. Een totale blokkade volgde. “Je verpest ook altijd mijn plannen!” Ik weet heel goed hoe ik het beste kan reageren op zo’n moment. Dus ik paste alles toe. Benoemen, gevoelens erkennen, verbinden, begrijpen, helpen verwoorden… Maar het was te laat. De emmer was te vol. Het logeren was zo leuk geweest. Zoveel indrukken. Zoveel plezier. Dit kon er gewoon niet meer bij. Het enige wat er nu nog voor kon zorgen om mijn kind tot rust te brengen is hem uit de situatie halen. Dus mocht hij naar zijn kamer. Dat ging met zoveel bombarie dat de reden waarom er niet boven gespeeld mocht worden eigenlijk al niet meer opging. Het is geen straf, het is om hem te helpen te zakken in zijn emotie. Ik benoem dat ook, al komt dat niet altijd direct binnen. Eenmaal boven kwamen de tranen en de schuldgevoelens. Want zo gaat dat met gevoelige kids. Ze kunnen niet stoppen in een moment van uitbarsten maar willen het wel! Het enige wat mijn temperamentvolle kind wil is harmonie tussen ons. Op zo’n moment weet hij alleen even niet meer hoe hij dat voor elkaar krijgt. De vaardigheid van goed communiceren bokkeert totaal. En worden er dus dingen gezegd die hij natuurlijk niet meent en waar hij later spijt van heeft.
Na een kwartiertje was ik er zelf aan toe om even met hem te praten. Het liefst had hij dat al eerder gedaan. Maar ook moeders moeten soms schakelen. Het is zo belangrijk om je kind te vertellen dat je weet hoe het komt en dat je ook weet dat hij je niet wil kwetsen! Maar natuurlijk mag je wel zeggen dat je ook geschrokken bent en dat je eerst even tijd nodig hebt om tot rust te komen. Kijk daarna samen naar hoe het beter of anders zou kunnen als er weer zo’n moment komt. En dat je kind misschien wel over je grens is gegaan en dat je daar ook een consequentie aan verbindt. In deel 2 van deze blog vertel ik je daar meer over.
